 |
|
|
 |
|
Vier Eschatologische Gelijkenissen
Wat zegt de Bijbel?
Gelijkenis van de vijgenboom Mattheüs 24:32-33 ‘Leert dan van de vijgenboom deze les: Wanneer zijn hout reeds week wordt en de bladeren doet uitspruiten, weet gij daaraan, dat de zomer nabij is. Zo moet ook gij, wanneer gij dit alles ziet, weten, dat het nabij is, voor
de deur’ Inleiding De NBG-vertaling van de bijbel vertaald hier het Griekse woord parabole met ‘les’, maar hetzelfde woord in de parallelle versie in Lukas 21:29 met ‘gelijkenis’, zoals veel andere vertalingen. ‘En Hij sprak een
gelijkenis tot hen: Let op de vijgenboom en op al de bomen. Zodra zij uitlopen, weet gij uit uzelf, omdat gij het ziet, dat de zomer reeds nabij is. Zo moet ook gij, wanneer gij dit ziet geschieden, weten, dat het Koninkrijk Gods nabij is’ (Luk.21:29-31).
Een gelijkenis is een aards verhaal met een hemelse betekenis. In deze gelijkenis wordt een periode van Gods geschiedenis op figuurlijke wijze afgeschilderd, te weten de tijd voorafgaand aan de wederkomst van Christus. Deze gelijkenis is de eerste van vier gelijkenissen in Jezus’ rede over de laatste dingen. De andere zijn: (1) de gelijkenis van de goede en boze slaaf (24:45-51), (2) van de tien maagden (25:1-13)
en (3) van de talenten (25:14-30). Deze vier gelijkenissen zijn de laatste in de reeks van zes zogenaamde eschatologische gelijkenissen in het evangelie naar Mattheüs. De andere zijn de dolik onder de tarwe en het sleepnet (Mat.13:24vv.,47vv.) Dat zijn
alle gelijkenissen die uitlopen op ‘de voleinding van de eeuw’. De voleinding van de eeuw is de tijd die voorafgaat aan de komst van de Messias die dan het Vrederijk zal oprichten. Beelden van het volk Israël Naast de wijnstok is de vijgenboom wel het meest bekende beeld
waarmee Israël vergeleken wordt. (Jer.8:11v.; Hos.9:10; Joel 1:7; Nah.3:12), zo ook in deze gelijkenis. Al eerder in het Mattheüs evangelie vinden dat beeld terug: ‘Des morgens vroeg, bij zijn terugkeer naar de stad, werd Hij hongerig. En daar
Hij een vijgeboom aan de weg zag staan, ging Hij erheen, doch Hij vond niets daaraan, dan alleen bladeren. En Hij zeide tot hem: Nooit groeie aan u enige vrucht meer, in eeuwigheid! En terstond verdorde de vijgenboom’ (Mat.21:18-19). Maar ook in het
evangelie naar Lukas (13:6-9). Het was een van de weinige negatieve wonderen van de Heer Jezus die in het Nieuwe Testament vermeld. Het is vreemd dat veel theologen, die geen toekomst voor Israël meer zien (vergeestelijking- of vervangingstheologen),
hier wel de verwerping (of liever: de terzijdestelling) van Israël in zien, maar dat ze in onze gelijkenis niet de ‘wederopstanding’ van het volk Israël kunnen of willen zien. Deze gelijkenis leert ons echter het tegendeel, Israël
heeft nog een grote toekomst en het ontstaan van de huidige staat Israël in 1948 wijst al in die richting. Maar daarmee loop ik vooruit op het volgende onderwerp de verklaring van de gelijkenis. De uitleg van de gelijkenis Alvorens over te gaan tot de uitleg wijs ik de lezer op het artikel
‘Inleiding in de gelijkenissen’. De hoofdgedachte van deze gelijkenis is de terugkeer en het herstel van het volk Israël als teken
dat de komst van de Heer, de ‘zomer’ nabij is. Een begin van die terugkeer en herstel zien we vandaag al, maar de volle ontplooiing van deze profetie laat nog op zich wachten. Het Lukas evangelie spreekt niet alleen van de vijgenboom (Israël)
maar ook van ‘al de bomen’ (Luk.21:29). Het is verbazend te zien hoe de Arabische wereld, in het bijzonder de landen rondom Israël, zich de laatste decennia aan het ontwikkelen is, hoewel die ‘Arabische lente’ steeds meer op een
‘Arabische winter’ gaat lijken. Maar misschien moeten we het ‘uitlopen’ van al de bomen in een breder perspectief zien en het toepassen op het ontstaan van vele ‘nieuwe’ landen na de tweede wereldoorlog, toen het kolonialisme
verlaten werd. Hoe dan ook het is ook een teken dat ‘wanneer deze dingen beginnen te geschieden’ de ‘zomer’, het koninkrijk Gods nabij is. Vermaningen De zekerheid van de komst van de Heer die deze gelijkenis voorzegt, staat in contrast met de onzekerheid
van de tijd van zijn komst. De komst van Christus voor de Gemeente kan elk moment plaatsvinden. Aan de komst van Christus voor Israël gaan allerlei tekenen vooraf en komt als een dief in de nacht. De verwijzing naar Noach’s dagen gaat niet zo zeer
over de losbandigheid van de mensen in zijn tijd, maar over het onverwachte: ‘zij bemerkten niets’. Het onverwachte komen van de Heer wordt benadrukt in de vermelding van de twee in het veld zijn, waarvan één zal aangenomen worden
en één achtergelaten; en de twee vrouwen die aan het malen zijn met de molen, waarvan één zal aangenomen worden, en één achtergelaten worden. Deze verzen gaan niet over de opname van de Gemeente zoals weleens wordt
gezegd. Maar ook in de gelijkenis van de goede en boze slaaf vinden we die gedachte. De oproep om te waken, gereed te zijn mogen ook hun geldigheid hebben voor ons christenen. Want als wij nu al de gebeurtenissen zien ontwikkelen die voorafgaan aan de komst
van Christus voor Israël, dan mogen ook wij die vermaningen vermeld in het evangelie naar Lukas ter harte nemen. ‘Ziet toe op uzelf, dat uw hart nimmer bezwaard worde door roes en dronkenschap en zorgen voor levensonderhoud, en die dag niet plotseling
over u kome, als een strik. Want hij zal komen over allen, die gezeten zijn op het oppervlak der ganse aarde. Waakt te allen tijde, biddende, dat gij in staat moogt wezen te ontkomen aan alles wat geschieden zal, en gesteld te worden voor het aangezicht van
de Zoon des mensen’ (Luk.21:34-36). _______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Gelijkenis van de goede en boze slaaf. Mattheüs 24:45-51
‘Wie is dan de trouwe en verstandige slaaf, die de heer over zijn dienstvolk gesteld heeft om hun op tijd hun voedsel te geven? Zalig die slaaf, die zijn heer bij zijn komst zó bezig zal vinden. Voorwaar, Ik zeg u, dat hij
hem over al zijn bezit zal stellen. Maar als die slaaf slecht was, en in zijn hart zou zeggen: Mijn heer blijft uit, en hij zou beginnen zijn medeslaven te slaan en met de dronkaards zou eten en drinken, dan zal de heer van die slaaf komen op een dag, dat
hij het niet verwacht, en op een uur, dat hij het niet weet, en hij zal hem folteren en hem in het lot der huichelaars doen delen. Daar zal het geween zijn en het tandengeknars.’ Inleiding Dit is de tweede gelijkenis in Jezus’ rede over de laatste dingen. Vaak bezondigd men zich eraan deze, maar ook andere gelijkenissen, te verklaren
zonder rekening te houden met de context waarin ze staan. (Zie het onderwerp: Inleiding in de gelijkenissen.) Geen rekening houden met de context en het feit dat deze rede uit meerdere hoofdstukken bestaat en één geheel vormt (24:1-26:1),
gebeurt ook vaak bij de uitleg van de zogenaamde Bergrede (Mat.5:1-8:1). In het evangelie naar Mattheüs wordt het woord ‘gelijkenis’ niet gebruikt maar in het paralelle gedeelte in het evangelie naar Lukas wel: ‘En Petrus zeide:
Heer, zegt Gij met het oog op ons deze gelijkenis, of ook met het oog op allen?’ (Luk.12:41). De toepassing Bij de verklaring van de gelijkenis van de vijgenboom konden we duidelijk aantonen op wie het van toepassing was, namelijk het joodse volk. Bij deze gelijkenis ligt dat moeilijker. Er zijn namelijk twee visies (1) het heeft betrekking
op Israël of (2) op het christendom. Mijn voorkeur gaat uit naar de laatste visie. Marc Verhoeven zegt hier het volgende over: ‘In de volgende gelijkenissen staat enerzijds de afwezigheid van de Heer en anderzijds Zijn de komst voor de Gemeente
centraal. Ze handelen over verantwoordelijkheid, waakzaamheid, beloning en oordeel. Dit is de ingeschoven periode van de Gemeente, en de belijdende Christenheid in het algemeen. We lezen niets over de verdrukkingstijd, Judea, Jeruzalem of tempel. Het gaat
hier niet over een dienst die met Israël en de heilige plaats in verbinding staat, maar over de dienst in het geestelijke huis van God (1 Petrus 2) waarvan alle christenen deelnemen. We zien in de beloning van de trouwe slaaf dat dit niet op Israël
kan slaan, want Israël wordt niet gesteld over al Jezus’ bezittingen maar christenen zijn mede-erfgenamen.’ (www.verhoevenmarc.be) Als de visie dat deze gelijkenis juist is en op het christendom slaat dan hebben we een interessante trits van betrokkenen in Jezus’ rede over de laatste dingen. In Mattheüs 24:1-44 staat Israël centraal, in 24:45-25:30
het christendom en tenslotte in 25:31-46 de volkeren. Dit komt overeen met de drievoudige verdeling in 1 Kor.10:32 - ‘Geeft noch aan Joden, noch aan Grieken, noch aan de gemeente Gods aanstoot’. Raymond Hausoul geeft als antwoord op de vraag: op
wie deze gelijkenis betrekking heeft: ‘Deze vraag heeft te maken met een diepere vraag: representeren de discipelen het Israël of de gemeente? In hoeverre zijn beiden van elkaar te onderscheiden? Consequentie is hierin gevraagd. Uitleggers die Mat.25
enkel betrekken op Israël, omdat de discipelen de representanten hiervan zijn doen dat niet bij andere teksten, zoals bijvoorbeeld Mat.10. De keuze van de uitleg is zodoende niet kort te beschrijven in een tabel. De vraag is dus of er overlap is tussen
Israël en de gemeente en zo ja, in hoeverre.’ De uitleg We vinden drie gelijkenissen
waarin het belijdende christendom worden uitgebeeld, de gelijkenis van de goede en boze slaaf, de tien maagden en de talenten. In de eerste gelijkenis kunnen we het christendom als één geheel ontdekken en in de gelijkenis van de tien maagden
en de talenten de individuele (belijdende) gelovigen in het christendom. Twee zaken trekken onze aandacht bij het lezen van deze gelijkenis, (1) dat die ene slaaf zowel goed als boos word genoemd en (2) dat de veranderde houding van die slaaf in verband met
(het uitblijven van) de komst van de Heer. De eerste driehonderd jaar van de kerkgeschiedenis was de verwachting naar de wederkomst aanwezig (Eusebius), maar nadat in 312 n.Chr. keizer Constantijn de Grote symphatie voor het christelijk geloof begon
te krijgen veranderde dat snel. (zie mijn artikel: ‘de Constantinische omwenteling’ in de rubriek Kerkgeschiedenis). In hoeverre Constantijn christen was laat ik maar in het midden maar de schrijver van ‘De geschiedenis van de neergang
en val van het Romeinse Rijk’ Edward Gibbon is daarover nogal kritisch. Als spoedig werd het christendom tot staatsgodsdienst van het Romeinse Rijk (380 n.Chr.). De verwachting
van een spoedige terugkeer van Christus werd de kop ingedrukt door de idee dat de Kerk de plaats van het Israël had ingenomen en dat het messiaans rijk gerealiseerd was. Een spoedige komst van Christus werd daardoor op de achtergrond gedrongen,
of nog beter: in de heel verre toekomst geplaatst. Het substitutionalisme (vervangingstheologie; de leer dat de Kerk het ‘geestelijk Israël’ is en daarmee in Gods heilswegen de plaats van Israël heeft ingenomen) had zijn intrede gedaan.
Hoe de RK-kerk zich later gedragen heeft tegenover andersdenkende en volkeren laten ik graag over aan de geschiedschrijvers maar het is niet bepaald iets om trots over te zijn (zie mijn artikelen in de reeks ‘Handelingen’ in de rubriek
Kerkgeschiedenis). De houding die de Kerk van Rome innam was er een van: ‘Ik ben het en niemand anders’ (Jes.47:10). Door te zeggen: ‘Mijn heer blijft uit’ begon ook haar houding te veranderen. De gelijkenis spreekt van: ‘hij
zou beginnen zijn medeslaven te slaan en met de dronkaards zou eten en drinken.’ Uit deze gelijkenis kunnen we leren hoe belangrijk het is de nabije terugkeer elk moment te verwachten! ‘En een ieder, die deze hoop op Hem heeft, reinigt zich, gelijk
Hij rein is’ (1 Joh.3:3). De visie die de komst van Christus voor de Gemeente in het midden van de Grote Verdrukking plaatst, loopt hetzelfde gevaar doordat ze (1) aan de terugkeer van Christus bepaalde voorwaarden stellen en (2) zijn komst ook vooruitschuiven
door te stellen dat Hij nu nog niet kan komen (en had kunnen komen) omdat de eerste drie-en-een-half jaar van de Grote Verdrukking voorbij moet zijn. _______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Gelijkenis van de tien maagden. Mattheüs 25:1-13
Inleiding Dat een gelijkenis ergens toe dient is duidelijk, maar je vraagt je wel eens
af: ‘Wat zouden de discipelen ervan begrepen hebben?’ Persoonlijk geloof ik dat ze er toen weinig of niets van hebben begrepen. Ik geloof dat er een aantal redenen te noemen zijn die dat bevestigen. Ten eerste lezen we in het evangelie naar Lukas
dat Jezus na zijn opstanding hun het verstand opende, opdat zij de Schriften konden verstaan (Luk.24:45). Ten tweede is de Heer Jezus na zijn opstanding en voor de hemelvaart veertig dagen door hen gezien en heeft met hen gesproken over de dingen van het koninkrijk
van God (Hand.1:3). Ten derde waren ook toen nog veel zaken niet onthuld die later door de apostel Paulus zijn bekend gemaakt. Paulus spreekt over geheimenissen of verborgenheden die van alle eeuwen en geslachten verborgen waren geweest, maar die door hem
geopenbaard waren aan de heiligen (Kol.1:26; 1 Kor.15:51; Rom.16:25-27; Ef.5:32). Ten vierde was de heilige Geest nog niet uitgestort, de Geest die hen in de hele waarheid zou leiden en de toekomstige dingen zou verkondigen (Joh.14:26; 16:13 -14). Ten
vijfde was de bijbel, zoals wij die nu kennen, nog niet beschikbaar. Wij mogen ons dan ook gelukkig prijzen dat wij de gehele geopenbaarde waarheid in de bijbel, Gods Woord, mogen bezitten. Opmerkingen Zoals eerder gezegd worden in de vier gelijkenissen onze aandacht gericht op de komst van Christus. Lag die komst in de eerste geklijkenis nog in
een verre toekomst, in de gelijkenis van de goede en boze slaaf horen we: ‘Mijn heer blijft uit’ maar hier, in de derde gelijkenis horen we: ‘Zie, de bruidegom! Gaat uit, hem tegemoet!’ Deze gelijkenis begint met de woorden: ‘Dan zal het Koninkrijk der hemelen vergeleken worden met…’ De vraag die we ons moeten stellen is: wat is ‘het koninkrijk der hemelen’ voorsteld? Het koninkrijk
der hemelen komt alleen in het evangelie naar Mattheüs voor, en het is de verborgen (tijdelijke) vorm van het koninkrijk van God. In het Oude Testament wordt alleen maar gesproken over een toekomstig messiaans rijk die haar begin zal kennen wanneer de
Messias komt. Nu is het de tijd dat de Koning ‘in het buitenland’ is (Mat.21:33; 25:14; vgl.Luk.19:12). Hij is ‘verborgen’ en zit aan Gods rechterhand, daarom is ook zijn regeren over het koninkrijk ‘verborgen’ en eveneens
‘verborgen’ is het koninkrijk in deze wereld zoals dat wordt voorgesteld in de gelijkenissen van de schat in de akker en de parel van grote waarde (Mat.13:44, 46). Deze gelijkenis krijgt dan ook eerst werkelijk betekenis wanneer het toegepast wordt
op het christendom. Profetische toepassing Het eerste begin van de Gemeente werd gekenmerkt
door een sterke verwachting in de komst van de Heer (bv. 1 Thes.5:15; Rom.13:11), maar langzamerhand doofde die verwachting, niet in het minst door de veranderingen in het Romeinse rijk met de komst van Constantijn de Grote (312 n.Chr.). Vanaf toen veranderde
de visie op Israël en de kerk zodat er van een toekomstig herstel van Israël en een spoedige verwachting van de Heer Jezus geen sprake meer was (zie mijn artikel: de Constantinische wending). De komst van de bruidegom bleef dus uit maar
‘midden in de nacht klonk een geroep: de bruidegom, zie, gaat uit hem tegemoet!’ (Mat.25:6). Pas aan het einde van de achttiende eeuw en vooral vanaf het midden van de negentiende eeuw ging men weer aandacht aan de profetiën geven en kwamen
genoemde onderwerpen weer op de agenda. Het ontstaan van de staat Israël in 1948 en de inname van stad Jeruzalem in 1967 versterkte de gedachte aan een spoedige komst van Christus. Praktische
toepassing Oppassen dat we met deze gelijkenis geen theologie bouwen in de trend van dat gelovigen verloren kunnen gaan, daar gaat het hier niet over. De leer hoe een mens behouden
kan worden vinden we niet in een of andere gelijkenis maar in de brief aan de Romeinen. Een bruiloft in die dagen bestond uit twee delen. Ten eerste gingen de bruidegom en zijn vrienden naar het huis van de bruid om haar te halen en toestemming te vragen aan
haar ouders. Daarna keerden bruid en bruidegom terug naar het huis van de bruidegom om het bruiloftsmaal te vieren. Hier wordt gesuggereerd dat de bruidegom zijn bruid al bezat en op weg naar huis was voor het feest. De olie voor de lampen doet ons denken
aan de speciale olie voor de lampen in de tabernakel (Ex.27:20-21). Olie is meestal een beeld van de heilige Geest maar hier zou het wel eens kunnen gaan om het licht dat het Woord van God geeft (Ps.119:105). Wij, als gelovigen in de eindtijd worden opgeroepen
onberispelijk en onbesmet te zijn, onbesproken kinderen Gods te midden van een ontaard en verkeerd geslacht, waaronder wij dienen te schijnen als lichtende sterren in de wereld, het woord des levens vasthoudende, mij ten roem tegen de dag van Christus’
(Fil.2:15-16). De tien maagden waren allen in slaap gevallen maar werden (helaas) ook allemaal wakker. Vanaf het midden van de negentiende eeuw hebben zijn sekten ontstaan die vaak (dwaze) gedachten hebben gehad over het profetische woord en daar een eigen
uitlegging aan zijn gaan geven (2 Petr.1:20). Ze hadden weinig of geen licht over deze zaken, hun lampen gingen uit. (Mat.25:10). Toen dan de bruidegom kwam, gingen met hem de bruiloftszaal binnen zij die gereed waren (Mat.25:10). In de dwaze maagden moeten
we dan ook geen zwakke christenen zien maar naambelijders. Dat blijkt wel wanneer de Heer zegt: ‘ik ken u niet!’ Jezus eindigt deze gelijkenis met de oproep ‘Waakt dan, want gij weet de dag noch het uur’ (Mat.25:13; 24:42). Dat betekent
niet dat we naar boven staren en inactief zijn maar in de betekenis zoals Lukas het in zijn evangelie beschrijft: ‘Laten uw lendenen omgord zijn en uw lampen brandende. En gij, weest gelijk aan mensen, die op hun heer wachten, wanneer hij van de
bruiloft wederkeert, om hem, als hij komt en klopt, terstond te kunnen opendoen. Zalig die slaven, die de heer bij zijn komst wakende zal aantreffen. Voorwaar, Ik zeg u, hij zal zich omgorden en hen aan tafel nodigen, en bij hen komen om hen te bedienen. En
wanneer hij in de tweede of in de derde nachtwake komt en hen zó aantreft, zalig zijn zij.’ (Luk.12:35-38). _______________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Gelijkenis van de talenten. Mattheüs 25:14-30
Inleiding Deze gelijkenis is de laatste van de vier zogenaamde
eschatologische gelijkenissen in Jezus’ rede over de laatste dingen (Mat.24-25). Eschatologische gelijkenissen wil zeggen dat ze alle vier uitlopen en betrekking hebben op de komst van de Heer. De vier gelijkenissen zijn: (1) de vijgenboom, (2) de goede
en boze slaaf, (3) de tien maagden en (4) de talenten. In de laatste gelijkenis gaat het er over wat wij met de ons toevertrouwde ‘talenten’ doen tijdens de afwezigheid van de Heer. In deze gelijkenis is het niet zo belangrijk te weten wie hier
worden aangesproken het volk Israël (het gelovig overblijfsel) of de christenen. Het geheel van de hoofdstukken 25-26 van het evangelie naar Mattheüs overziende neig ik ernaar ook deze op het christendom toe te passen. Praktisch gezien echter geldt
voor iedere gelovige dat hij of zij :geacht wordt te doen wat de Meester hem of haar heeft opgedragen. ‘Zo moet ook gij, nadat gij alles gedaan hebt wat u bevolen is, zeggen: Wij zijn onnutte slaven; wij hebben slechts gedaan, wat wij moesten doen’
(Luk.17:10). Van iedereen wordt verwacht met de ontvangen talenten handel drijven totdat Hij komt (Luk.19:14). Ging het er in de gelijkenis van de goede en boze slaaf om dat ‘de heer uitblijft’ en in de gelijkenis van de tien maagden horen wij
‘dat de bruidegom komt’. In de gelijkenis van de talenten gaat het er om dat de Heer na lange tijd in het ‘buitenland’ te zijn geweest terugkeert en afrekening houdt. 1. De talenten Veel gelovigen verwarren het woord talent met wat wij vandaag verstaan onder een speciale begaafdheid (gave) en lopen
daardoor gevaar de gelijkenis verkeerd te interpreteren. In deze gelijkenis is een talent echter een bepaald geldbedrag. Je kunt beter lezen dat onze natuurlijke bekwaamheden een gave zijn. Bovenop dat natuurlijk vermogen (gave) ontvangt elke slaaf een
geestelijke verantwoordelijkheid die hij voor de Heer mag uitoefenen. 2. De beloning De heer van de slaven gaat voor geruime tijd naar het buitenland en vertrouwd zijn bezittingen toe aan zijn slaven. Er gaat een geruime periode voorbij waarin de slaven hun mogelijkheden om de heer te dienen konden uitbuiten. Vergelijk de
gelijkenis van de ponden waar de man van hoge geboorte (!) tegen zijn slaven zei: ‘Drijft handel, totdat ik terugkom’ (Luk.19:13; 20:9). Wij kunnen ons heil niet verdienen maar we krijgen wel loon naar werken. Deze gedachte vinden we vaak
in het Nieuwe Testament. ‘Zie, Ik kom spoedig en mijn loon is bij Mij om een ieder te vergelden, naardat zijn werk is’ (Openb.22:12) en ‘Daarom, mijn geliefde broeders, weest standvastig, onwankelbaar, te allen tijde overvloedig in het werk
des Heren, wetende, dat uw arbeid niet vergeefs is in de Here.’ (1 Kor.15:51; Hebr.6:10). De beloning voor de twee goede slaven is gelijk, ook al heeft de een meer dan talenten dan de andere ontvangen, voor beide geldt: ‘ga in tot het feest van
uw heer’ (25:21, 23). Wat onze beloning zal zijn en hoe die er uit zal zien daar laat het Nieuwe Testament zich niet over uit maar het zal ons voorstellingsvermogen zeker te boven gaan. 3. Verantwoording De beloning hangt samen met de trouw waarmee ze hun heer hebben gediend, niet met de opbrengst. De heer noemt hen
zelf trouwens ook ‘trouwe slaaf‘. Zo moet men ons beschouwen: als dienaren van Christus, aan wie het beheer van de geheimenissen Gods is toevertrouwd. Voor zulke beheerders is dit tenslotte het vereiste: betrouwbaar (of: trouw) te
blijken’ (1 Kor.4:2, 7). Er is hier geen sprake van ongelijkheid want de heer deelt aan ieder uit naar de mate van zijn bekwaamheid om de ‘talenten’ te besteden. De ‘beloning’ voor de boze en luie slaaf ziet er totaal anders
uit, als je al van beloning kunt spreken. ’Zijn einde was ‘de buitenste duisternis. Daar zal het geween zijn en het tandengeknars.’ Twee zaken kenmerken deze slaaf, hij was boos en lui en tevens wordt hij ook een ‘nutteloze slaaf’
genoemd (vs.30). Ik kan het niet vaak genoeg zeggen dat een gelijkenis, en ook deze, niet gebruikt mag worden om te leren dat gelovigen kunnen afvallen van hun geloof en alsnog verloren kunnen gaan. Dat staat hier helemaal niet ter discussie. De boze slaaf
kan worden verweten dat hij niet veel inzicht had want de heer verwijt hem dat hij zijn talent beter op de bank had kunnen zetten dat had hij nog rente kunnen ontvangen. Ook had hij geen notie van wie zijn heer was wanneer hij zegt: ‘ik wist dat gij
een hard mens zijt’. Wanneer we dit laatste op de Heer Jezus toepassen dan kun je zeggen: ‘Hij was zachtmoedig en nederig van hart!’ (Mat.11:29). Daaruit kunnen we veststellen dat het hier ook niet om een echte discipel gaat. Paulus schrijft
in de brief aan de gelovigen in Korinthe en dus ook aan ons: ‘Want wij moeten allen voor de rechterstoel van Christus openbaar worden, opdat een ieder wegdrage wat hij in zijn lichaam verricht heeft, naardat hij gedaan heeft, hetzij goed, hetzij kwaad’
(2 Kor.5:10). _______________________________________________________________
|
|
|
|
|
|