 |
|
|
 |
|
De Gemeente van de Levende God
Wat zegt de Bijbel?
In deze reeks - de Gemeente van de Levende God - zijn de volgende onderwerpen opgenomen: 1. Indeling - Haar ontstaan 2. Metaforen van de Gemeente 3. Het Lichaam van Christus 4. Het Huis van God
5. Samenkomen in het Huis van God 6. De bruid van het Lam 7. Bedieningen en Gaven 8. Evangelieverkondiging
in de laatste eeuwen ____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Gemeente van de Levende God Indeling I. Haar ontstaan II. De Gemeente als Lichaam van Christus
a. De eenheid van de Gemeente b. Vele leden met elk een eigen functie c. De uitoefening
van de gaven d. De afzonderlijke gaven e. Het Hoofd van het Lichaam
III. De Gemeente als Huis van God a. De bouw van het huis b. De dienst
in het huis van God c. Orde en tucht d. Verval en afzondering e. De ambten
IV. De Gemeente als Bruid van het Lam
---------------------------------------------------------------------------------------
Haar ontstaan Voorwoord Deze
reeks artikelen willen en kunnen niet het geheel van het onderwijs met betrekking tot de Gemeente behandelen, het is slechts een aanzet en mag aanleiding aan de lezer zijn om zich verder in het onderwerp te verdiepen. Mogelijk zullen er nog enkele afzonder
studies over onderwerpen die gelinkt kunnen worden het onderwerp Gemeente worden toegevoegd. Inleiding Wie in het Oude Testament op zoek gaat naar vermeldingen over de Gemeente zoals wij dat in het Nieuwe Testament tegenkomen, zullen teleurgesteld worden. De Gemeente is immers een heel ander project in Gods heilsgeschiedenis dan Israël. Zie daarvoor
de rubriek: Israël Theologisch op mijn website. De Gemeente was wel door God voorgekend, maar niet geopenbaard. In de Bijbel krijgen we niet eerder van de Gemeente te horen dan nadat Israël hun Messias verworpen heeft. Het verschil tussen Israël
en de Gemeente is van groot belang en voorkomt veel misverstanden in de uitleg van de Bijbel. De Gemeente voorgekend In retroperspectief gezien weten we dat de verbinding van Adam en Eva, als man en vrouw een beeld is van de Gemeente. ‘Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen, en die twee zullen tot één vlees
zijn. Deze verborgenheid is groot, maar ik doel op Christus en de Gemeente’ (Ef.5:31-32). We zien dat de Gemeente in het Oude Testament latent aanwezig was. Dit is latent aanwezig zijn van de Gemeente is op te merken bij de bestudering van de typologie
van de Bijbel. In het evangelie naar Mattheüs vinden we drie keer een verwijzing naar een groep gelovigen die niets anders kunnen zijn dan leden van de Gemeente omdat ze naast Israël
geplaatst worden. Ik doel op (1) ‘de velen die van oost en west zullen komen en met Abraham, Isaak en Jakob zullen aanliggen in het koninkrijk der hemelen’ (Mat.8:11) elders aangeduid als ‘de zonen van het koninkrijk (Mat.13:38). (2) ‘De
Zoon des mensen is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven tot een losprijs voor velen’ (Mat.20:28). De resultaten van het offer van Christus strekken zich uit tot alle mensen (1Tim.2:6) en niet alleen tot Israël.
Het heil in Christus strekt zich dan wel uit tot alle mensen, maar is slechts toepasbaar voor mensen van de Gemeente die wederom geboren zijn. ‘Maar nu is zonder de wet gerechtigheid van God geopenbaard, waarvan door de Wet en de Profeten is getuigd:
namelijk gerechtigheid van God door het geloof in Jezus Christus, tot allen en over allen die geloven, want er is geen onderscheid’ (Rom.3:21-22). En (3) ‘Dit is mijn bloed van het nieuwe verbond, dat door vele vergoten wordt tot
vergeving van zonden’ (Mat.26:28). De teksten Mattheüs 20:28 en 26:28 verwijzen naar de ‘velen’ in Jesaja 53:11-12. De Gemeente aangekondigd Er zijn maar twee teksten in de Evangeliën te vermelden die over de Gemeente gaan en ons leren dat het iets is wat in Jezus’ tijd in de (nabije) toekomst lag. (1) ‘En ook Ik zeg je
dat jij Petrus, bent, en op deze rots zal ik mijn Gemeente bouwen (Mat.16:18) en (2) ‘Als hij echter hun geen gehoor geeft, zeg het aan de Gemeente; als hij echter ook de gemeente geen gehoor geeft, laat hij voor u zijn als de heiden en de tollenaar’
(Mat.18:17). Maar ook hier vinden we weer meerdere zinspelingen in de Evangeliën op de Gemeente. Ook hier vermeld ik drie plaatsen: (1) ‘Ik heb nog andere schapen, die niet van deze stal zijn; ook die moet Ik toebrengen, en zij zullen naar mijn
stem horen; en zij zullen één kudde, één herder worden’ (Joh.10:16). Hieruit blijkt dat er naast de gelovigen uit Israël, ook gelovigen zullen worden toegevoegd die niet van die stal zijn; dat kan niets anders betekenen
dan dat de Gemeente, het collectief is van alle gelovigen uit Joden en heidenen. (2) ‘Dit nu zei hij (de hogepriester) niet uit zichzelf, maar daar hij hogepriester in dat jaar was, profeteerde hij dat Jezus zou sterven voor het volk: en niet
alleen voor het volk, maar opdat Hij ook de verstrooide kinderen van God tot één zou vergaderen’ (Joh.11:51-52). Hieruit blijkt dat er ook buiten Israël gelovigen waren en nog zouden komen, die samen de Gemeente zouden gaan vormen
(1Kor.12:13). En tenslotte (3) Hoewel het woord ‘gemeente’ hier niet genoemd wordt kunnen we hier toch een beeld van de Gemeente in zien, maar dan in de eenwording met de Heer Jezus, zoals we die zagen in de ‘éne kudde, en de éne
herder’ (Joh.10:16). In Joh.15:1-8 voorgesteld in ‘Ik ben de wijnstok, u de ranken’. Deze geestelijke eenheid is iets nieuws en kan geen betrekking hebben op het volk Israël, maar is een kenmerk van de gelovigen van de Gemeente.
De Gemeente, haar ontstaan Omdat de apostel Paulus leert dat het de Heilige Geest is die ons tot één
lichaam heeft gedoopt (1Kor.12:13), kan het ook niet anders dat de Gemeente niet eerder kon ontstaan nadat de Geest was uitgestort. Dat gebeurde, zoals we weten op de Pinksterdag ná Jezus’ hemelvaart (Hand.2:1vv.). Het komen van de Heilige Geest
was al eerder aangekondigd: ‘Maar Ik zeg u de waarheid: het is nuttig voor u dat Ik wegga; want als Ik niet wegga, zal de Voorspraak niet tot u komen; maar als Ik heenga, zal Ik Hem tot u zenden’ (Joh.16:7, 13; 7:39; 15:26). In de brief aan Efeze
zien we dat het doel van Jezus’ offer ook inhield: ‘dat Hij die twee – gelovigen uit de Joden en de volken - in Zichzelf tot één nieuwe mens zou scheppen, vrede makend, en die beiden in één lichaam met God zou
verzoenen door het kruis’ (Ef.2:15). ‘Opdat wij beiden in één Geest de toegang tot de Vader hebben’, zo vervolgd Paulus (Ef.2:18). Het is dus duidelijk dat de Gemeente pas is ontstaan nadat de Heilige Geest was uitgestort, Die
ook niet eerder kon komen voordat de Heer Jezus was verheerlijkt (Joh.7:39). Er kan dus geen sprake zijn van de Gemeente in het Oude testament. Het fundament van de Gemeente
Eén van de metaforen die in het Nieuwe Testament voor de Gemeente wordt gebruik is de Gemeente als ‘huis van God’ (bv. 1Tim.3:15) of als een ‘tempel’ (Ef.2:21). Een
huis wordt gebouwd op fundamenten en zo is het ook met de Gemeente. ‘Dus bent u geen vreemdelingen en bijwoners meer, maar bent u medeburgers van de heilige en huisgenoten van God, opgebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, terwijl Jezus
Christus Zelf hoeksteen is, in Wie het hele gebouw, goed samengevoegd, opgroeit tot een heilige tempel in de Heer; in Wie ook u mee opgebouwd wordt tot een woonplaats van God in de Geest’ (Ef.2:19-22). In de eerste brief aan de Korinthiërs zegt
de apostel Paulus: ‘Want Gods medearbeiders zijn wij, Gods akker, Gods gebouw bent u. Naar de genade van God die mij gegeven is, heb ik als een wijs bouwmeester het fundament gelegd en een ander bouwt erop. Maar laat ieder uitkijken hoe hij erop bouwt.
Want niemand kan een ander fundament leggen dan wat er ligt, dat is Jezus Christus’ (1Kor.3:9-11). Uit bovenvermelde Bijbelteksten mag duidelijk zijn dat er van een Gemeente geen sprake kon zijn in het Oude Testament. Paulus kon dan ook ná het
ontstaan van de Gemeente spreken van drie verschillende groepen mensen, zoals hij dat doet in de brief aan de Korinthiërs: ‘Weest geen struikelblok voor (1) Joden en voor (2) Grieken en voor (3) de Gemeente van God’ (1Kor.10:32).
De gemeente geopenbaard door Paulus Hoewel de Gemeente was ontstaan op de Pinksterdag (Hand.2:1v.) doordat toen de
Heilige Geest werd uitgestort om ons tot één Lichaam te kunnen maken (1Kor.12:13), was het onderwijs met betrekking tot de Gemeente nog niet geopenbaard, dat was de taak en het voorrecht van de apostel Paulus. In de brief aan de Efeziërs
schrijft hij in verband daarmee: ‘Daarmee ik, Paulus, de gevangene van Christus Jezus voor u, de volken… (waar u immers hebt gehoord van het rentmeesterschap van de genade van God, mij voor u gegeven, dat mij door openbaring de verborgenheid is
bekendgemaakt – zoals ik tevoren in het kort geschreven heb; daardoor kunt u, als u dit leest, mijn inzicht opmerken in de verborgenheid van Christus – die in andere geslachten de zonen van de mensen niet bekend is gemaakt, zoals zij nu in de Geest
geopenbaard is aan zijn heilige apostelen en profeten’ dat zij uit de volken mede-erfgenamen zijn en medeïngelijfden en mededeelgenoten van de beloften in Christus Jezus ziin’ (Ef.3:1-5). En vervolgt hij: ‘…wat het rentmeesterschap
is van de verborgenheid die van alle eeuwen verborgen was in God… opdat nu aan de overheden en de machten in de hemelse gewesten door de Gemeente de veelvoudige wijsheid van God bekend gemaakt wordt’ (Ef.3:9-10; Kol.1:26). Zie voor de andere verborgenheden of geheimenissen ook die de apostel Paulus heeft geopenbaard: Rom.16:25; 1Kor.2:7; Ef.1:9-11 met betrekking tot de Heer Jezus als Middelpunt van Gods plannen. Ef.3:9; 5:32; Kol.1:26;
2:2 met betrekking tot de Gemeente. 1Kor.15:51-52; 1Thes.4:13-18 met betrekking tot Jezus’ komst, verschijning en eeuwige heerschappij. En tenslotte Rom.11:25 met betrekking tot het volk Israël. Conclusie We weten nu dat de Gemeente in het Oude testament niet bekend was, maar aangekondigd, en ‘geboren’ is nadat de Heilige Geest was uitgestort.
Dat het een verborgenheid was die geopenbaard is door de dienst van de apostel Paulus. Dat het fundament van de Gemeente de Heer Jezus is waarop de apostelen hebben gebouwd. Gelovigen uit Joden en de volken vormen samen de Gemeente doordat de Heilige Geest
ze tot één Lichaam heeft gedoopt. _____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Gemeente van de Levende
God Metaforen van de Gemeente Er is een overvloed aan metaforen in de Bijbel
die gebruikt worden voor de Gemeente. In dit artikel beperken we ons echter tot drie, namelijk: de Gemeente als Lichaam van Christus, de Gemeente als Huis van God en de Gemeente als Bruid van het lam. Een metafoor is een vorm van beeldspraak waarbij figuurlijk
taalgebruik centraal staat. Door het gebruik van een metafoor wordt er een bepaald beeld geschapen. Dit beeld heeft een overeenkomst met wat er werkelijk bedoeld wordt. Bij een metafoor wordt altijd een vergelijking getrokken. Er wordt een vergelijking gemaakt
tussen iets wat men wel en wat men niet kent. Tussen deze twee delen is altijd een verband aanwezig waardoor men begrijpt wat er bedoeld wordt en er een goed beeld van kan schetsen. Metaforen verduidelijken abstracte waarheden. Met betrekking tot ons onderwerp
‘vertelt’ een metafoor dingen over de Gemeente die belangrijk kunnen zijn om leerstellige en/of praktische zaken beter te verstaan. Bijvoorbeeld de metafoor van het lichaam kan dienen om de onderlinge relaties van de leden binnen het Lichaam van
Christus beter te begrijpen. Door de metafoor van bruid en bruidegom kunnen we de relaties van bruid en/of echtgenoot beter begrijpen. Ook de metafoor voor het gebruik van een huis met het oog op de Gemeente is duidelijk. Het kan dienen om een gezin, familie
of een gebouw weer te geven. Denkt u maar eens aan de metafoor als Huis van God en let op de tekst in 1Timotheüs 3:15 waar staat: ‘Maar als ik uitblijf, schrijf ik, opdat je weet hoe men zich moet gedragen in het huis van God, dat is de Gemeente
van de levende God’. Deze drie metaforen van de Gemeente, Lichaam van Christus, Huis van God, Bruid van het Lam, zullen we hierna bespreken. Wordt vervolgt... _____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Gemeente
van de levende God Het Lichaam van Christus
Inleiding Een menselijk lichaam is bij uitstek een prachtig metafoor om de Gemeente, leden en de gemeenschap tussen die leden met elkaar en met hun Heer, weer te geven. Het menselijk lichaam is één geheel maar wordt door het hoofd (de hersenen)
bestuurd, heeft veel lichaamsdelen met meerdere functies. De brief aan de Efeziërs is bij uitstek die brief van Paulus waar dit beeld van de Gemeente het meest voorkomt. Het Lichaam van Christus is één geheel van alle wedergeboren mensen In tegenstelling tot de Gemeente gezien als het Huis van God, bestaat het Lichaam van Christus alleen uit wedergeboren mensen; gelovigen in de ware betekenis van het woord. ‘Wedergeboren, niet uit vergankelijk maar uit onvergankelijk
zaad door Gods levend en blijvend woord’ (1Petr.2:23). Dat blijkt ook het volgende vers, waar we lezen van de vrede van Christus die in hun harten woont en deze behoort te beheersen: ‘En laat de vrede van Christus, waartoe u ook geroepen bent in
één lichaam, in uw harten heersen; en weest dankbaar’ (Kol.3:15). Zoals al eerder vermeld zijn de gelovigen uit Joden en volken door één Geest, tot één lichaam gedoopt’ (1Kor.12:13). Daar spreekt ook de
brief aan de Efeziërs van, waar het zegt: ‘Vrede makende, en beide (Jood en heiden) in één lichaam met God verzoenen door het kruis’ (Ef.2:16). Zo zijn wij, als gelovigen dan ook geroepen in één lichaam
(Kol.3:15). Maar dat lichaam bestaat uit meerdere leden, die allen een plaats en taak in het lichaam hebben: ‘Zo zijn wij, de velen, één lichaam in Christus, en elk afzonderlijk leden ten opzichte van elkaar’ (Rom.12:5). Van die geestelijke
eenheid, waartoe wij gebracht zijn, geven wij ook uitdrukking en wel bij uitstek tijdens de viering van het avondmaal. ‘Want wij, de velen, zijn één brood, één lichaam; want wij allen nemen deel aan één brood’
(1Kor.10:17). Het Lichaam van Christus heeft één Hoofd en vele leden Het lichaam als een metafoor voor de Gemeente komt alleen voor in het Nieuwe Testament, het Oude Testament kent dit niet. Het hoofd van het lichaam is uiteraard Christus. ‘Want de man is het hoofd
van de vrouw, evenals ook Christus het hoofd van de Gemeente is’ (Ef.5:23; vgl. 1Kor.11:3). De lichaamsmetafoor komt alleen voor in de brief aan de Romeinen, met de nadruk op de onderlinge verhoudingen: ‘Want zoals wij in één lichaam
vele leden hebben, en de leden niet allen dezelfde werking hebben, zo zijn wij de velen, één lichaam in Christus en elk afzonderlijk leden van elkaar’ (Rom.12:4-5). Hetzelfde, namelijk de onderlinge verhoudingen van de leden van de Gemeente,
vinden we in 1Korinthiërs10:16v. en 12:12-27. In de brief aan Efeze en Kolosse gaat het meer om de verhouding van Christus en zijn Gemeente (Ef.5:23). ‘En Hij is het hoofd van het Lichaam, de gemeente’ (Kol.1:18; 2:19). De brief aan de Romeinen
verbindt het beeld van het lichaam met de taken die de leden hebben. De leden hebben niet allemaal dezelfde werking maar hebben verschillende genadegaven, naar de genade die gegeven is’ (Rom.12:4-6). Leden van het Lichaam van Christus hebben elk een eigen plaats en/of taak Genadegaven
horen bij het Lichaam van Christus, zoals orde hoort bij het Huis van God, en zijn alleen te vinden in de brief aan de Romeinen en in 1 Korinthiërs 12. In 1 Kor.12 wordt de eenheid benadrukt, in de brief aan de Romeinen de verscheidenheid. Ambten kent
de Bijbel niet, maar uit de brief aan de Efeziërs kunnen we ontdekken dat God sommige gelovigen gegeven heeft ‘als apostelen, anderen als profeten, anderen als evangelisten, anderen als herders en leraars, met het doel om de heilige te volmaken’
(Ef.4:11-12). Nergens lezen we in de Bijbel over het ambt van dominee of predikant. Onder ambtsdragers wordt dan vaak verstaan iemand die een theologische opleiding, of Bijbelschool heeft gevolgd. Nu heb ik niets tegen Bijbels onderwijs, integendeel, maar
door het verkrijgen van een diploma kan men zich niet het recht toe-eigenen zich een dominee of leraar te laten noemen, en zeker niet voor heel jonge mensen zonder enige levenservaring. De Bijbel stelt zulke eisen niet. De genadegaven vermeld in de brief aan de Romeinen zijn de volgende: ‘Daar wij nu verschillende genadegaven hebben, naar de genade die ons gegeven is, hetzij profetie, laat
het zijn naar het gelang van het geloof, hetzij dienst, in het dienen; hetzij wie leert, in het leren; hetzij wie vermaant, in het vermanen; wie meedeelt, in eenvoudigheid; wie leiding geeft, in ijver; wie barmhartigheid bewijst, in blijmoedigheid’ (Rom.12:6-8).
De andere genadegaven vinden we in de eerste brief aan de Korinthiërs: ‘Want aan de één wordt door de Geest gegeven een woord van wijsheid; en aan een volgende een woord van kennis; aan een ander geloof en aan een volgende genadegaven
van genezing, en aan een volgende werkingen van krachten, en aan een volgende profetie, onderscheiden van geesten, allerlei talen en uitlegging van talen, maar alles door de werking van de Heilige Geest (1Kor.12:8-11). De uitleg van de verschillende genadegaven wil ik graag in een volgend artikel behandelen, om de grote lijn van het onderwerp niet te veel te onderbreken. Wordt vervolgt... _____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Gemeente van de Levende God Huis van God
Inleiding Ten opzichte van de Gemeente als het Lichaam van Christus is een andere metafoor, de Gemeente als Huis van
God, misschien wel veel omvattender. Ging het bij het Lichaam erom dat het Hoofd alles bestuurt, dat er een geestelijke eenheid is, gevormd door de verschillende leden, met hun gaven en bedieningen, bij het Huis van God gaat het veel meer over de praktische,
zichtbare openbaring van de Gemeente in deze wereld. Daarom wordt er onder andere de nadruk gelegd op orde en/of tucht. Maar dat is niet alles, het ‘Huis van God’ wordt gezien als een tempel, een plaats van aanbidding en daar horen priesters bij
die offers brengen. De Gemeente is een woonplaats van God in de Geest (Ef.2:22) en daar hoort respect, ‘vreze des Heren’ te zijn. We zullen het dan in dit artikel hebben over de bouw van het huis, de dienst in het huis en de orde die daarbij behoort.
De bouw van het huis van God Elk gebouw heeft een fundament nodig (vgl. Mat.7:24-27), ook de Gemeente als Huis van
God. Dat fundament is Christus: ‘Want niemand kan een ander fundament leggen dan wat er ligt, dat is Jezus Christus’ (1Kor.3:11). Christus is de hoeksteen (1Petr.2:6; Jes.28:16; Rom.9:33). Op dat fundament wordt verder gebouwd opdat het een volwaardig
huis wordt. ‘Want Gods medearbeiders zijn wij, Gods akker, Gods gebouw bent u. Naar de genade van God die mij gegeven is, heb ik als een wijs bouwmeester het fundament gelegd een ander bouwt erop’ (1Kor.3:9-17). ‘En een ander’, alle
gelovigen bouwen erop. Maar hoe? ‘Maar laat ieder uitkijken hoe hij erop bouwt. Als nu iemand op het fundament bouwt: goud, zilver, kostbare stenen, hout, hooi stro, - ieders werk zal openbaar worden. Als iemands werk dat hij daarop gebouwd heeft, zal
blijven, zal hij loon ontvangen, als iemands werk zal verbranden, zal hij schade lijden’ (1Kor.3:10,12,14). Let wel, het gaat hier dus om een geestelijk huis dat gebouwd wordt
met geestelijke stenen: ‘Als u geproefd hebt dat de Heer goedertieren is, tot Wie u komt, tot een levende steen, door mensen wel verworpen maar bij God uitverkoren en kostbaar, en u wordt ook zelf als levende stenen gebouwd, als een geestelijk huis’(1Petr.2:4-5).
‘U bent medeburgers van de heiligen en huisgenoten van God, opgebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, terwijl Jezus Christus Zelf hoeksteen is, in Wie het hele gebouw, goed
samengevoegd, opgroeit tot een heilige tempel in de Heer; in Wie ook u mee opgebouwd wordt toe een woonplaats van God in de Geest’ (Ef.2:19-22). De dienst in het huis van God ‘En u wordt ook zelf als levende stenen gebouwd,
als een geestelijk huis tot een heilig priesterdom, om geestelijke offeranden te offeren’ (1Petr.2:5). Het priesterschap van gelovigen zoals dat in het Nieuwe
Testament geleerd wordt blijkt in de Protestantse en Evangelische kerken en gemeenten, een grote ‘onbekende’ te zijn, zeker in de praktijk tijdens het samenkomen als gelovigen! Waar we daarvan nog iets zien is in de Orthodoxe en Rooms Katholieke
kerken. Maar daar is de toepassing totaal misplaatst en gaat men terug naar het Oude Testament. In de vorm en opstelling van de kerkgebouwen ziet maar daar ook iets van terug. Men noemt het gebouw, de kerk waar men samenkomt dan ook van ‘het huis van
God’ en ik ben zelf als de tekst tegen gekomen ‘Hier woont God’. Maar zegt Salomo: ‘Zou God dan waarlijk op aarde wonen? Zie, de hemel, zelfs de hemel der hemelen, kan U niet bevatten, hoeveel te min dit huis dat ik gebouwd heb’
(1Kon.8:27). In het nieuwtestamentische ‘Huis van God’ is alles geestelijk te verstaan. Dat geldt voor de priesters (1Petr.5:9; Op1:6; 5:10; 20:6), de tempel (1Kor.3:16; 2Kor.6:16), het altaar (Heb.13:10) en de offers (1Petr.2:5). Trouwens het
Nieuwe Testament kent niet zoiets als een speciale priesterklasse; alle gelovigen zijn priesters voor God. We lezen dat er in de samenkomst van de Gemeente ruimte is voor iedere gelovige om zich te uiten en deel te nemen aan de dienst: ‘Hoe is het dan,
broeders? Wanneer u samenkomt heeft ieder een psalm, heeft een leer, heeft een openbaring, heeft een taal, heeft een uitlegging’ (1Kor.14:26-27). De orde in het huis van God ‘Hoe men zich hoort te
gedragen in het huis Gods, dat is de gemeente van de levende God’ (1Tim.3:15) Uit de woorden van de apostel Paulus betreffende de omschrijving van de taak van een oudste in
de Gemeente, blijkt dat er orde, bestuur in de Gemeente moet zijn. Hij schrijft: ‘Iemand (een opziener) die zijn eigen huis goed bestuurt… want als iemand zijn eigen huis niet weet te besturen, hoe zal hij zorgdragen voor de Gemeente van God?
(1Tim.3:4-5). Ook uit de woorden van Paulus in de brief aan de Korinthiërs blijkt duidelijk dat er orde in het Huis van God dient te zijn. ‘Maar laat alles welgevoeglijk en met orde gebeuren’ (1Kor.14:40). Om die orde te waarborgen dienen
er oudsten en diakenen te worden aangesteld, gelovigen met een gave om leiding te geven (Rom.12:8). Met het handhaven van de orde denk ik niet alleen aan de orde naar binnen, maar ook naar buiten. Ik denk dan aan de wettelijke maatregelen die een gemeente
met zich mee kan brengen, zoals bijvoorbeeld bij aankoop van een gebouw, of het onderbrengen van een Gemeente in een stichting om ook aan de financiële verplichtingen te kunnen voldoen die daarmee gepaard gaat. Met het ‘eenvoudig’ samenkomen
zoals enkele decennia geleden is het voorgoed gedaan, de overheid eist tegenwoordig veel meer van de maatschappij. Zoals gezegd dienen oudsten en diaken te worden aangesteld; diakenen
meer gericht op de praktische zaken in de Gemeente, oudsten meer voor het geestelijk aspect, onderwijs en pastoraat. Betreffende Bijbelgedeelten voor diakenen of dienaars zijn 1Timotheüs 3:8-13 met als praktisch voorbeeld Handelingen 6:1-7 waar we de
aanstelling vinden van de eerste diakenen en de reden waarom. Voor wat betreft de oudsten verwijs ik naar 1Timotheüs 3:1-7 en Titus 1:6-9. In deze tijd van vervlakking en gezagloosheid
is het niet gemakkelijk gezag uit te oefenen in de Gemeenten. De cultuur waarin wij leven heeft ook zijn invloed op de gelovige in dat opzicht. Verder werkt de grote verdeeldheid en verscheidenheid in het Christendom ook het aanvaarden van het onderwijs van
Gods Woord ook niet mee. Het ‘eenieder doet wat goed is in zijn eigen ogen’ vinden we alom in onze gemeenten terug. Het gezag van Gods Woord lijdt daaronder, maar ook zijn veel gelovigen verward in hun denken over tal van onderwerpen.
_____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Samenkomen in het huis van God (1Kor.14:26-40) I. Het huis van God is een tempel Tempel Eerder
hebben we gezien dat de Gemeente ook een ‘tempel’ wordt genoemd (1.Kor.3:16; Ef.2:21). Priesters In een tempel zijn priesters werkzaam. Het Nieuwe Testament leert ons dat alle gelovigen ook priesters zijn (1Petr.2:5; 9; Op.1:6; 5:10; 20:6) Altaar In een tempel staat een altaar, ook wij hebben een altaar (Heb.13:10), ook genoemd ‘de tafel van de Heer’ (1Kor.10:18, 21).
Offers We mogen als priesters offers brengen (Heb.13:15-16; Rom.12:1; Fil.2:17,
4:18) II. De samenkomst 1 Korinthe 14:26 Hoe is het dan, broeders? Wanneer u samenkomt, heeft ieder een
psalm, heeft een leer, heeft een openbaring, heeft een taal, heeft een uitlegging: Laat alles gebeuren tot opbouwing. Van een samenkomst van gelovigen door één
persoon geleid vinden we niets van terug in de Bijbel. Juist het tegenovergestelde, namelijk ‘iedereen’ heeft iets! (1) Een psalm Het woordje ‘Psalm’ wil zeggen ‘een lied met begeleiding’. Het Nieuwe Testament spreekt in dat verband van: psalmen, lofzangen en geestelijke liederen (Ef.5:18; Kol.3:16).
(2) Een leer of onderwijzing Een verwijzing naar ‘een woord van wijsheid’,
een meer praktische toepassing van het Woord van God in iemands leven (1Kor.12:8). (3) Een openbaring Mogelijk een verkregen inzicht geleerd uit zijn of haar geloofsleven. (3) Een andere taal Spreken in een andere taal is aan regels onderworpen: (1) Twee ten hoogste drie, (2) er moet een uitlegger aanwezig zijn. (4)
Een uitlegging Een verwijzing naar ‘een woord van kennis’ (1Kor.12:8). Hier gaat het dan meer om onderwijs in de Schrift voor de gelovigen.
Er is dus vrijheid maar elke bijdrage moet dienen tot ‘opbouw van de gemeente’, anders is het beter te zwijgen. 27. Als iemand in een taal spreekt, dan door twee of ten hoogste drie, en ieder op zijn beurt, en laat één het uitleggen. 28. Maar als
er geen uitlegger is, laat hij zwijgen in de gemeente, en laat hij tot zichzelf spreken en tot God. Een andere heeft een boodschap in een andere taal; een uitlegger
is dan vereist. Voor een goed verstaan van de uitleg van de onderwerpen: doop van de heilige Geest en het spreken in talen is het raadzaam om onderstaande artikelen te
lezen. De doop met de heilige Geest – Rubriek: Bijbelse Onderwerpen Is
zuchten tongentaal? – Rubriek: Vraag & Antwoord Profetie en Talen – Rubriek: Bijbelse Onderwerpen Kracht van Boven! - Rubriek: Nieuwe Testament – Handelingen 29. En laten twee of drie profeten spreken en laten de anderen het beoordelen.
30. En als aan een ander die daar zit, iets geopenbaard wordt, laat de eerste zwijgen. 31. Want u kunt allen, één voor één, profeteren, opdat allen leren en allen vertroost worden. 32.
En de geesten van de profeten zijn aan de profeten onderworpen. 33. Want God is niet een God van verwarring maar van vrede, zoals in alle gemeenten van
de heiligen. (1) Ook hier weer ‘dat twee of drie spreken’ (2)
Niet door elkaar praten; één voor één! 34. Laten de vrouwen zwijgen in de gemeenten; want het is hun niet geoorloofd te spreken, maar laten zij onderdanig
zijn, zoals ook de wet zegt. 35. En als zij iets willen leren, laten zij thuis hun eigen mannen vragen; want het is schandelijk voor een vrouw te spreken in
de gemeente. (1) Onderdanig zijn zoals ook de wet zegt (Gen.3:16) (2)
Van een vrouw wordt niet verwacht dat ze met het Woord dient omdat er dan sprake is van een gezagspositie (1Tim.2:11v.) 36. Of is het Woord van God van ú uitgegaan? Of is het
alleen tot u gekomen? 37. Als iemand meent een profeet te zijn of een geestelijk, laat hij erkennen dat wat ik u schrijf een gebod van de Heer is.
38. Maar is iemand onwetend, hij zij onwetend. 39. Daarom, mijn
broeders, streef ernaar te profeteren, en verhindert het spreken in talen niet. Het is geen gebod van de apostel Paulus maar van de Heer; Paulus spreekt met
apostolisch gezag! (1Kor.9:4vv.; 2Kor.10:8,13:10) Profeteren is niet de toekomst voorzeggen, maar spreken tot stichting, vermaning en vertroosting (1Kor.14:3).
40. Maar laat alles welvoeglijk en met orde gebeuren. _____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
De Gemeente van de Levende God De Bruid van het Lam Inleiding Er zijn gelovigen die moeite hebben met de idee dat Christus twee bruiden zou hebben, en toch is het wat ik denk dat de Bijbel ons dat leert. Ik ga aan die discussie voorbij en stel vast dat het hemelse Jeruzalem
de bruid van het Lam is (Op.21:9v.) en dat het aardse Jeruzalem de bruid van de Koning is. Dat er twee volken zouden zijn wordt duidelijk uit wat de Here tegen Abraham zegt: Toen riep de Engel des Heren ten tweeden male van de hemel tot Abraham en zeide: ‘Ik
zweer bij Mijzelf, luidt het woord des Heren: omdat gij dit gedaan hebt, en uw zoon, uw enige, Mij niet onthouden hebt, zal Ik u rijkelijk zegenen, en uw nageslacht zeer talrijk maken, als de sterren des hemels en als het zand aan de oever der zee, en uw nageslacht
zal de poort zijner vijanden in bezit nemen. En met uw nageslacht zullen alle volken der aarde gezegend worden, omdat gij naar mijn stem gehoord hebt’ (Gen.22:15-18). Er is een zegen vóór Abraham, en dóór Abraham; een aards
volk en een hemels volk. In de typologie is in dit verband wel aan de twee vrouwen van Jakob gedacht als type van Israël en de Gemeente. Zoals
Jakob voor Rachel koos, maar eerst Lea als vrouw verkreeg, om daarna toch ook Rachel als vrouw te verkrijgen, koos Christus eerst voor Israël (Rachel), verwierf daarna de Gemeente (Lea) om dan toch Israël (Rachel) te verkrijgen. Nog duidelijk zien
we het in type bij Jozef, die op het hoogtepunt van zijn macht, Asnat (iemand uit de volken) tot vrouw verwierf, die dan een type van de Gemeente is, terwijl Jozefs broers Israël voorstellen. Maar de vraag is: heeft Christus twee bruiden, en waarom zou
dat niet kunnen, het heeft immers niets te zien met een aardse seksuele relatie? Israël
als bruid Een aantal teksten uit het Oude Testament geven aan dat Israël gezien wordt als dat volk dat God zich tot bruid wil verwerven,
vooral in het boek Hosea, en ik laat die teksten maar voor zichzelf spreken. ‘En het zal te dien dage geschieden, luidt het woord des Heren, dat gij Mij noemen zult: mijn man, en niet meer: mijn Baäl. Ja, Ik zal de namen der Baäls verwijderen
uit haar mond; hun naam zal niet meer genoemd worden. Te dien dage zal Ik voor hen een verbond sluiten met het gedierte des velds, het gevogelte des hemels en het kruipend gedierte der aarde. Dan zal Ik boog en zwaard en oorlogstuig in het land verbreken,
en hen veilig doen wonen. Ik zal u Mij tot bruid werven voor eeuwig: Ik zal u Mij tot bruid werven door gerechtigheid en recht, door goedertierenheid en ontferming; Ik zal u Mij tot bruid werven door trouw; en gij zult de Here kennen’ (Hosea 2:15-19).
De relatie tussen God en het volk Israël is er een van man en vrouw, bijvoorbeeld in de volgende teksten. ‘Het woord des Heren nu kwam tot mij: Ga, predik ten aanhoren van Jeruzalem: Zo zegt de Here: Ik gedenk de genegenheid
van uw jeugd, de liefde van uw bruidstijd, toen gij Mij gevolgd waart in de woestijn, in onbezaaid land; Israël was de Here geheiligd, de eersteling zijner opbrengst; allen die daarvan wilden eten, zouden schuld op zich laden, onheil zou
over hen komen, luidt het woord des Heren’ (Jer.2:1-3). Het volk pleegde echter geestelijke overspel (Hos.2:1-4), maar zal in de eindtijd hersteld worden: ‘Vrees niet, want gij zult niet beschaamd staan; word niet schaamrood, want gij zult
niet te schande worden; ja, gij zult de schande van uw jeugd vergeten en aan de smaad van uw weduwschap niet meer denken. Want uw man is uw Maker, Here der heerscharen is zijn naam; en uw losser is de Heilige Israëls, God der ganse aarde
zal Hij genoemd worden. Want als een verlaten en diep bedroefde vrouw heeft u de Here geroepen, als een vrouw uit de jeugdtijd, nadat zij versmaad werd – zegt uw God. Een kort ogenblik heb Ik u verlaten, maar met groot erbarmen zal
Ik u tot Mij nemen; in een uitstorting van toorn heb Ik mijn aangezicht een ogenblik voor u verborgen, maar met eeuwige goedertierenheid ontferm Ik Mij over u, zegt uw Losser, de Here’ (Jes.54:4-8). ‘En het zal te dien dage geschieden,
luidt het woord des Heren, dat gij Mij noemen zult: mijn man, en niet meer: mijn Baäl’ (Hos.2:15). En tot slot Jesaja 62:4-5 ‘Men zal u niet meer noemen: Verlatene, en men zal uw land niet meer noemen: Woestenij; maar gij zult genoemd
worden: Mijn Welgevallen, en uw land: Gehuwde. Want de Here heeft een welgevallen aan u, en uw land wordt ten huwelijk genomen. Want zoals een jongeling een maagd huwt, zullen uw zonen u huwen, en zoals de bruidegom zich over de bruid verblijdt, zal uw God
Zich over u verblijden’. De Gemeente als bruid Dat Israël als vrouw en/of bruid wordt voorgesteld is nu wel duidelijk, maar hoe zit het met de Gemeente? Daarvoor hebben we heel wat minder Bijbelteksten
die ons daarbij kunnen helpen. De belangrijkste is 2Kor.11:2-3, waar staat: ‘Want Ik ben naijverig over u met een naijver van God; want ik heb u aan één man verloofd om u als een reine maagd voor Christus te stellen. Maar ik vrees dat wellicht,
zoals de slang Eva verleidde door haar sluwheid, uw gedachten bedorven en afgeweken zijn van de eenvoudigheid en de reinheid jegens Christus’. Zoals bij het volk Israël zien we hier ook dat de relatie van God met Israël, en hier met Christus
en de Gemeente, vergeleken wordt met de relatie tussen een man en een vrouw. Dat komt sterker naar voren in de brief van Efeze in het gedeelte dat gaat over het huwelijk. ‘Vrouwen, weest aan uw eigen mannen onderdanig als aan de Heer, want de man is
het hoofd van de vrouw, evenals Christus het hoofd is van de gemeente: Hij is de Behouder van het lichaam. Maar zoals de gemeente aan Christus onderdanig is, zo ook de vrouwen aan hun mannen in alles. Mannen, hebt uw vrouwen lief, evenals ook Christus de gemeente
heeft liefgehad en Zichzelf voor haar heeft overgegeven, opdat Hij haar zou heiligen, haar reinigend door de wassing met water door het woord, opdat Hij de gemeente voor Zich zou stellen, heerlijk zonder vlek of rimpel of iets dergelijks, maar opdat zij heilig
en onberispelijk zou zijn. Zo behoren ook de mannen hun eigen vrouwen lief te hebben als hun eigen lichamen. Wie zijn eigen vrouw liefheeft, heeft zichzelf lief. Want niemand heeft ooit zijn eigen vlees gehaat, maar hij voedt en koestert het, evenals ook Christus
de gemeente. Want wij zijn leden van zijn lichaam, van zijn vlees en van zijn gebeente. ‘Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen, en die twee zullen tot één vlees zijn. Deze verborgenheid is groot,
maar ik doel op Christus en op de gemeente. In elk geval, ook u, laat ieder van u zijn eigen vrouw zó liefhebben als zichzelf; en de vrouw moet ontzag hebben voor haar man’ (Ef.5:22-32). Christus de Bruidegom Tot
slot nog een paar passen tekstenteksten: ‘Waarom vasten wij en de farizeeën dikwijls, maar uw discipelen vasten niet? En Jezus zei tot hen: ‘Kunnen de bruiloftsgasten soms treuren, zolang de bruidegom bij hen is? Maar er zullen
dagen komen dat de bruidegom van hen wordt weggenomen, en dan zullen zij vasten’ (Mat.9:14-15). Vervolgens ‘Hij die de bruid heeft, is de bruidegom; maar de vriend van de bruidegom, die daarbij staat en hem hoort, verblijdt zich met blijdschap
over de stem van de bruidegom. Deze blijdschap van mij dan is vervuld geworden’ (Joh.3:29). En tot slot: ‘Laten wij blij zijn en ons verheugen en Hem de heerlijkheid geven, want de bruiloft van het Lam is gekomen en zijn vrouw heeft zich gereedgemaakt;
en haar is gegeven bekleed te zijn met blinkend, rein, fijn linnen, want het fijne linnen zijn de gerechtigheden van de heiligen. En hij zei tot mij: Schrijf: gelukkig zij die geroepen zijn tot het bruiloftsmaal van het Lam’ (Op.19-7-9). Ik wil afsluiten met een type uit het Oude Testament en wel dat van Izaäk en Rebekka. We lezen uit het boek Genesis hoofdstuk 24. Abrahams knecht Eliëzer
wordt uitgezonden naar een ver en vreemd land om een vrouw voor Abrahams zoon Izaäk te zoeken. Eliëzer vindt haar en brengt haar naar Izaäk. Zo heeft God de Heilige Geest vooruit gezonden om een bruid voor zijn Zoon te verwerven. Het is gemakkelijk
in te zien dat Rebekka hier een beeld is van de Gemeente, die onder leiding van Eliëzer (de Heilige Geest) op weg gaat om haar bruidegom (Izaäk) te ontmoeten. Met die gedachte, aan bruid en bruidegom, verlaten we ook het Nieuwe Testament, want op de laatste bladzijde van de Bijbel lezen we: ‘En de Geest en de bruid zeggen: Kom! En laat hij die het hoort, zeggen: Kom! Laat hij dorst heeft, komen:
laat hij die wil het levenswater nemen om niet’ (Op.22:17). _____________________________________________________________
Wat zegt de Bijbel?
Bedieningen
en Gaven Inleiding Aan de Gemeente zijn vijf bijzondere bedieningen
geschonken: apostelen, profeten, evangelisten, herders en leraars. Maar daarbij is het niet gebleven want naast deze bijzondere bedieningen spreekt de Schrift ook over verschillende andere genadegaven. Het beeld wat de apostel Paulus van de Gemeente schets
in verband met bedieningen en gaven is dat van een lichaam met vele leden. Zoals bekend zijn door de uitstorting van de Heilige Geest, op die bewuste Pinksterdag nadat de Heer Jezus was opgestaan en ten hemel gevaren, gelovigen uit Joden en heidenen tot één
lichaam gevormd: het Lichaam van Christus (Ef.1:21). Zoals bekend, zijn de andere metaforen van de Gemeente: Herder en kudde, Huis of tempel van God en Bruid van het Lam. Maar in dit artikel gaat het over bedieningen en gaven en die horen bij het Lichaam.
Op seminars, studiedagen en voordrachten wordt meestal de nadruk gelegd op de vijf bedieningen, vermeld in Efeze 4, maar de Schrift beperkt zich daar niet toe en geeft ons een rijk scala van gaven waarover wij kunnen beschikken. In de gelijkenis van de talenten (Mat.25:14-30) wordt ons duidelijk gemaakt dat de Heer aan ons talenten heeft gegeven, ‘en de één gaf hij vijf talenten, de ander twee, de derde één,
ieder naar zijn eigen bekwaamheid. Dat wil dus zeggen dat God, maar ook wij, rekening moeten houden met onze natuurlijke bekwaamheden. Dus er is ‘voor elk wat wils’. Al die gaven aan de Gemeente kunnen we samenvatten als ‘genadegaven’ en die hebben het volgende tot doel, volgens de apostel Petrus: ‘Laat ieder de anderen dienen met de genadegave zoals hij die ontvangen heeft, als goede beheerders
van de veelsoortige genade van God. Als iemand spreekt, dan als iemand die de woorden van God spreekt; als iemand dient, dan als iemand die dient uit kracht die God schenkt; zodat God in alles verheerlijkt wordt door Jezus Christus. Hem komt de heerlijkheid
en de kracht toe, tot in alle eeuwigheid. Amen’ (1Petr.4:10, 11). De vijf bedieningen Wij
beginnen met de bespreking van de vijf bedieningen. Het is niet mijn bedoeling deze vijf bedieningen uitputtend te bespreken, maar slechts de belangrijkste zaken aan te tippen. Voor meer uitleg verwijs ik u naar de Evangelische Dogmatische Reeks (EDR), ‘De
Kerk van God’ de delen 7 en 8 van Dr. W.J. Ouweneel. ‘Maar aan ieder van ons is de genade gegeven naar de maat van de gave van Christus. Daarom zegt Hij: ‘Opgevaren naar
de hoge, heeft Hij de gevangenschap gevangen genomen en de mensen gaven gegeven. Dit nu: ‘Hij is opgevaren, wat is het anders dan dat Hij ook is neergedaald naar de lagere delen van de aarde? Hij die is neergedaald, is ook Degene die is opgevaren boven
alle hemelen, opdat Hij alles zou vervullen. En Hij heeft sommigen gegeven als apostelen, anderen als profeten, anderen als evangelisten, anderen als herders en leraars, om de heiligen toe te volmaken, tot het werk van de bediening, tot de opbouwing van het
lichaam van Christus, totdat wij allen komen tot de eenheid van het geloof en van de kennis van de Zoon van God, tot een volwassen man, tot de maat van de volgroeidheid van de volheid van Christus, opdat wij niet meer onmondigen zijn, zijn, heen en weer bewogen
en rondgedreven door elke wind van de leer, door de bedriegerij van de mensen, door hun sluwheid om door listen te doen dwalen, maar terwijl wij de waarheid vasthouden in liefde, in alles opgroeien tot Hem die het hoofd is, Christus uit Wie het hele lichaam,
samengevoegd en verbonden door elk gewricht dat de ondersteuning verleent naar de werking die elk deel is toegemeten, de groei van het lichaam bewerkt tot opbouwing van zichzelf in liefde’ (Ef.4:7-16). Het eerste dat opvalt bij de opsomming van de bedieningen is het woordje ‘sommigen’, iets wat je bij de gaven niet tegenkomt. Verder zijn de genoemde bedieningen niet beperkt tot, of verbonden aan één plaatselijke
gemeente, maar hun dienst strekt zich uit tot de Gemeente wereldwijd. De gedachte dat alle vijf bedieningen ook nu nog bestaan, is een gevolgtrekking van Efeze 4:12 waar staat: ‘om de heiligen te volmaken, tot het werk van de bediening, tot de opbouwing
van het lichaam van Christus’. Je zou kunnen zeggen tot de wederkomst van Christus. Apostelen Dat er twaalf apostelen zijn, die door de Heer Jezus aangesteld, betekent niet dat er nu geen apostelen meer zijn. Daar wijst 1 Korinthe 15:7 als op, dat zegt: ‘Daarna is Hij verschenen aan Jakobus, daarna aan
alle apostelen’. Matthias werd aangesteld in plaats van Judas, en hij werd aan de elf apostelen toegevoegd’ (Hand.1:26). De apostel Paulus had een aparte roeping (Hand.9) en bediening, namelijk als apostel van de heidenen (Gal.2:7). Al deze apostelen
voldeden aan de voorwaarden vermeld in Handelingen 1:21 (zie ook: 1Kor.9:1; 15:4-8). Apostelen van nu behoren niet tot die categorie die de Heer gezien hebben, maar ze zijn wel apostelen in de betekenis van ‘gezondenen’. Trouwens, de visie dat
er ook nu nog apostelen zijn, kan moeilijk ontkend worden door te zeggen dat de apostelen verder functioneren ‘door de leer van de apostelen’ (Hand.2:42), zoals wel beweerd wordt. Ook nu zijn er wel apostelen maar dan in de zin van ‘gezondenen’,
niet ‘aangestelden’ zoals de twaalf. Barnabas en Andrónicus en Junias waren zulke profeten (Hand.14:14; Rom.16:7). De kwaliteiten van apostelen kunnen we misschien het best samenvatten met de idee van ‘leider’ of, ‘voorganger’
maar dan in de betekenis van Hebreeën 13:7. Profeten Je
hebt ‘schrijvende’ – zoals bijvoorbeeld Mozes, Jozua, Jesaja en Jeremia - en ‘niet-schrijvende’ profeten zoals Elia en Elisa. Een profeet is niet zozeer een toekomstvoorspeller, maar iemand die spreekt namens God tot het volk,
en zoals 1Korinthiërs 14:3 ons leert: ‘wie profeteert, spreekt voor mensen tot opbouwing, vermaning en vertroosting’. Een voorbeeld daarvan vinden we in Handelingen 15:32 waar staat: ‘En Judas en Silas, die zelf ook profeten waren, vertroostten
de broeders met vele woorden en versterkte hen’. Dit wordt ook duidelijk door wat Petrus daarover zegt: ‘Als iemand spreekt, laat het zijn als uitspraken van God’ (1Petr.4:11; 2Kron.18:13). Een profeet in Israël was iemand, die kon zeggen:
‘Zo spreekt de Here’. Daarom moest het woord dat de profeet sprak ook uitkomen (Deut.13:13; 18:15-22). Profeten en apostelen worden vaak samen genoemd, zoals bijvoorbeeld in Lukas 11:49 en Ef.2:20; 3:5; 2Petr.3:2; Op.18:20), wat de indruk geeft
dat de bediening van apostelen en profeten vaak samenvallen. Evangelisten Getuigen zijn we allemaal (Hand.1:8), maar ‘sommigen’ zijn evangelisten! Op welke manier we kunt getuigen van ons geloof kunnen we leren van de blinde man, die tegen de leiders van de Farizeeën zei: ‘Of Hij (Jezus) een zondaar
is, weet ik niet; één ding weet ik, dat ik blind was en nu zie’. Een persoonlijk getuigenis hoe men met Christus in aanraking is gekomen, wat ertoe heeft geleid dat je je bekeerd hebt, is het sterkste middel in evangelisatie. Maar dat maakt
je nog niet tot een evangelist. Zelfs Timotheüs was geen evangelist, maar hij werd aangespoord door de apostel Paulus om ‘het werk van een evangelist te doen’ (2Tim.4:5). Een voorbeeld van een evangelist vinden we in Filippus in zijn ontmoeting
met de Ethiopische kamerling. In Handelingen 21:8 wordt Filippus een evangelist genoemd. Op Filippus’ vraag: ‘Begrijpt u wel wat u leest?’ zei de kamerling: ‘Hoe zou ik dat immers kunnen, als niet iemand mij begeleidt?’ Daarna
opende Filippus zijn mond en te beginnen van die Schriftplaats (Jes.53) verkondigde hij hem Jezus (Hand.8:26-40). Een evangelist is een ‘brenger van goed nieuws’ (vgl. Luk.2:10). Het is vreemd dat we het woord ‘evangelist’ maar drie
keer tegenkomen in het Nieuwe Testament (Hand.21:8; Ef.4:11; 2Tim.4:5). De schaarse gegevens samenvattend moeten we concluderen dat een evangelist ook in staat moet zijn om de Schrift uit te leggen. Niet alleen het ‘blijde nieuws’ te verkondigen,
maar ook duidelijk kunnen maken wat de mens is, wie God is en wat God heeft gedaan voor de redding van de in zonde gevallen mens. Herders
Apostelen en profeten worden soms samen vermeld, maar ook herders en leraars. Soms vloeien deze gaven in elkaar over, zo worden ze ook in Efeze 4:11 in één adem genoemd.
De herder heeft een meer pastorale taak, de leraars hebben tot taak onderwijs te geven in de Schrift. Sommige uitleggers hebben dan ook gedacht bij de tekst in de eerste brief aan de Korinthiërs waar staat dat de één een woord van wijsheid
en de ander een woord van kennis heeft (1Kor.12:8) aan het onderscheid tussen een herder en een leraar. De taak van een herder is om de ‘schapen’ te weiden, dat is geestelijke begeleiding of pastoraat toepassen, de zwakke ‘schapen’
te versterken, de zieke te genezen, de gewonde te verbinden, de afgedwaalde terug te halen, de verlorene te zoeken, de ‘schapen’ bij de kudde te houden (vgl. Ez.34:3v.). De Heer Jezus zag de mensen ‘als schapen die geen herder hebben’
(Mat.9:36) en was de Goede Herder die zijn leven voor de schapen heeft gegeven (Joh.10:1-18). In de eerste brief van Petrus lezen we: ‘De oudsten onder u vermaan ik dus, de mede-oudste en getuige van het lijden van Christus en ook de deelgenoot van de
heerlijkheid die geopenbaard zal worden, hoedt de kudde van God die bij u is en houdt toezicht, niet gedwongen maar vrijwillig, in overeenstemming met God, ook niet om schandelijke winst, maar bereidwillig; ook niet als heersers over de erfgoederen, maar als
zij die voorbeelden voor de kudde worden’ (1Petr.5:1-3). Leraars Een leraar dient inzicht te hebben in de Schrift en het vermogen dat inzicht over te brengen naar zijn publiek. In het Oude Testament waren dat de Levieten (Deut.33:10; vgl. 2Kron.17:7-9; Neh.8:8-10). De apostel Paulus was ‘prediker, apostel
en leraar van de heidenen’ (2Tim.1:11). Uit de brief aan de Hebreeën weten we dat een leraar iemand was die het Woord van God onderwees. ‘Want hoewel u, gelet op de tijd, leraars zou moeten zijn, hebt u weer iemand nodig die u onderwijst in
de grondbeginselen van de woorden van God’ (Heb.5:12). Dat een leraar zich bewust moet zijn van zijn verantwoordelijkheid om het ‘Woord der waarheid recht te snijden’ (2Tim.2:15) leert ons Jakobus, die zegt: ‘Laten niet velen leraars
worden, mijn broeders, daar u weet dat wij een des te strenger oordeel zullen ontvangen’ (Jak.3:1). Een gelovige is wedergeboren, niet uit vergankelijk maar onvergankelijk zaad, door Gods levend en blijvend woord (1Petr.1:23) en dient ook op te groeien
in dat woord (1Petr.2:2), daarvoor zijn leraars, onderwijzers nodig. In het bijzonder in de tijd waarin wij leven moeten we voorzichtig zijn omdat we, via internet, overspoeld worden met valse en/of verkeerde leer. We dienen daarom alles te toetsen aan de
Schrift: ‘Uw Woord is de Waarheid’ (Joh.17:17). Gaven Het
is niet mogelijk, en niet de bedoeling om in dit artikel alle gaven die in de Schrift vermeld zijn te bespreken. Trouwens er zijn veel meer gaven die niet in de Schrift vermeld zijn! Ik laat gewoon de teksten volgen die daarover gaan voor zichzelf spreken.
De veel gebruikte term ‘De vijfvoudige bediening’ is misleidend en kan de gelovige op een verkeerd been zetten doordat deze ervan uitgaat dat deze vijf gaven uitsluitend zijn! Nee, er zijn nog veel meer gaven waarnaar je naar op zoek mag gaan om
te ontdekken wat God voor jou heeft weggelegd en waarmee jij Hem kunt dienen. ‘En de één gaf hij vijf talenten, de ander twee, de derde één, ieder naar zijn eigen bekwaamheid’ (Mat.25:15). Romeinen 12:3-8 ‘Want door de genade die mij gegeven is, zeg ik aan ieder
die onder u is, dat hij van zichzelf niet hoger moet denken dan het behoort, maar dat hij bescheiden moet, zoals God aan ieder een maat van geloof heeft toebedeeld. Want zoals wij in één lichaam vele leden hebben, en de leden niet alle dezelfde
werking hebben, zo zijn wij, de velen, één lichaam in Christus, en elk afzonderlijk leden van elkaar. Daar wij nu verschillende genadegaven hebben, naar de genade die ons gegeven is, hetzij profetie, laat het zijn naar gelang van het geloof;
hetzij dienst, in het dienen; hetzij wie leert, in het leren; hetzij wie vermaant, in het vermanen; wie meedeelt, in eenvoudigheid; wie leiding geeft, in ijver; wie barmhartigheid bewijst, in blijmoedigheid’. 1 Korinthiërs 12:1, 4-11 ‘Wat nu de geestelijke uitingen betreft, broeders, wil ik niet dat u onwetend
bent… Nu is er verscheidenheid van genadegaven, maar het is dezelfde geest; en er is verscheidenheid van bedieningen, en het is dezelfde Heer, en er is verscheidenheid van werkingen, maar het is dezelfde God die alles in allen werkt. Maar aan ieder
wordt de openbaring van de Geest gegeven tot wat nuttig is. Want aan de één wordt door de Geest gegeven een woord van wijsheid; en aan de volgende een woord van kennis volgens dezelfde Geest; en aan een volgende geloof door dezelfde Geest; en
aan een volgende genadegaven van genezing door ene Geest; en aan een volgende werkingen van krachten; en aan een volgende profetie; en aan een onderscheidingen van geesten; aan een ander allerlei talen; en aan een volgende uitlegging van talen. Maar al deze
dingen werkt één en dezelfde geest, die aan ieder afzonderlijk toedeelt zoals Hij wil’. Over de gaven van genezing en talen bestaat verschil van mening.
Er zijn er die deze twee hier genoemde gaven tijdgebonden verklaren en menen dat deze alleen bestonden in de begintijd van de verspreiding van het christelijk geloof. _____________________________________________________________
Wart zegt de Bijbel?
Evangelieverkondiging in de laatste eeuwen
Voorwoord
‘Evangelieverkondiging in de eerste eeuwen’ is de titel van een boek geschreven door Michael Greene in de vorige eeuw. Het was een
poging om de snelle groei van het christelijk geloof te beschrijven en te verklaren in de eerste eeuwen van haar bestaan. Met dit artikel, onder de titel ‘Evangelieverkonding in de laatste eeuwen’ wil ik het snelle verval van het christelijk geloof
proberen te definiëren, maar dan specifiek het verval van de kerk in Europa. Inleiding Wees eens eerlijk en zeg eens hoe lang is het geleden dat er in uw kerk of gemeente nog iemand is binnengekomen die zich heeft bekeerd en een keuze voor de Heer Jezus
heeft gemaakt? Nee, ik bedoel niet iemand die vanuit een andere kerk bij u is gekomen, maar echt iemand uit wereld! En hoelang is
het geleden dat er zich iemand heeft laten dopen? Nee, ik bedoel geen kinderdoop, want dat is iets wat niet in de Bijbel voorkomt, maar iemand, die zich op grond van zijn persoonlijk geloof heeft laten dopen. Je hoeft geen doemdenker of een onheilsprofeet
te zijn om te zeggen dat het evangelie in onze westerse maatschappij niet meer relevant is. Kerken zijn de laatste jaren leeggelopen en het lijkt erop dat we met een Godsverduistering te maken hebben zoals daarover veel gesproken en geschreven werd in de negentiger
jaren van de vorige eeuw. Het boek van W.J. Ouweneel ‘Godsverlichting’ maakte destijds grote indruk, en ook andere boeken die zich met dat onderwerp bezighielden. We zijn inmiddels bijna dertig jaar verder en het is er geestelijk gezien niet beter
op geworden! Redenen waarom men begon te zoeken naar mogelijk oorzaken waarom het Evangelie niet meer aansloeg. In kerkelijke kringen, vooral in de Evangelische, begon men na te denken hoe wij in onze geseculariseerde tijd en maatschappij nog ongelovigen zouden
kunnen bereiken met het Evangelie. Men begon andere methodes te ontwikkelen, bijvoorbeeld de Alphacursus, in de hoop om ongelovigen of randkerkelijken te bereiken met de boodschap van het evangelie van Jezus Christus. Ik geloof dat alle methodes zijn geprobeerd
en gestopt. Veel christenen zijn teleurgesteld door het gebrek aan respons en zijn voor lange tijd inactief geworden, wat te begrijpen is. Hoe komt het dat in deze tijd nog zo weinig mensen het christelijke geloof omarmen? Natuurlijk hebben allerlei misbruiken in de kerk, die in de laatste jaren in de openbaarheid kwamen veel mensen ertoe doen besluiten die kerk de rug toe te keren.
Daardoor zijn er veel negatieve gedachten bij de mensen ontstaan over het christelijk geloof, God en Jezus. Een ander fenomeen was de grote technische vooruitgang en welvaart in onze westerse wereld. En dan de wetenschap, de god van deze eeuw, een uitvloeisel
van de verlichting. Het theïstisch-evolutionistisch denken heeft onze wereld overspoeld en geleert dat er geen God is en dat de mens in zichzelf goed is. Geen zonde dus ook geen nood aan een Verlosser! U begrijpt het al; er is een veelvoud aan factoren
die ertoe hebben bijdragen dat het christelijk geloof heeft ingeboet aan invloed in onze huidige maatschappij. God is dood! Verlichting
De secularisatie als sociologisch verschijnsel begon in West-Europa en Noord-Amerika ten tijde van de Verlichting in de 17de en 18de eeuw, met
als dramatisch hoogtepunt de Franse Revolutie. De Verlichting was een nieuwe manier van denken, waarbij niet langer de godsdienst het laatste woord had met betrekking tot de grote vragen van het leven, maar de menselijke rede. Door deze omwenteling in het
denken ontstond de zogeheten moderniteit. Volgens de Britse cultuurfilosoof Norbert Elias (1897-1990) vormt secularisatie de essentie van de moderniteit. In de Middeleeuwen beriepen de machthebbers zich op een sacrale orde. De vorst regeerde in naam van God.
Het moderne denken maakte daar een einde aan. Secularisatie een Europees probleem? De Europeanen staan in de wereld alleen met hun secularisatie, zegt de Amerikaanse godsdienst- socioloog Peter Berger. ‘Het is een Europees misverstand dat
het de Amerikanen zouden zijn die met hun religiositeit uit de toon vallen.’‘Verwacht niet dat de hele wereld precies zo wordt als jullie zelf.’ Dat advies geeft de in Wenen geboren Amerikaanse socioloog Peter Berger aan de Europeanen, die,
zonder dat goed te beseffen, de uitzondering zijn op de volgens Berger wereldwijde regel dat de religie helemaal niet op haar retour is.Of je nu naar Amerika kijkt, naar Azië of de moslimwereld, nergens zie je hetzelfde patroon van secularisering dat
Europa in zijn greep houdt. En Berger ziet ook geen tekenen dat het Europese voorbeeld binnenkort massale navolging zal krijgen. Zal godsdienst helemaal verdwijnen in Europa? Berger: ‘Nee. Er zullen altijd religieuze mensen zijn en religieuze instellingen’.
Eschatologie en Eindtijd Maar genoeg hierover, er is door veel andere schrijvers al genoeg over geschreven. Wat mij echter het meest heeft verbaasd, en daarover gaat dit artikel, is dat men het antwoord op de vraag waarom het Evangelie niet meer aanslaat in
onze Westerse wereld, vrijwel nooit heeft gezocht in de eschatologie, dat is de leer omtrent de laatste dingen. Ik ben van mening dat we leven in de tijd die voorafgaat aan de nabije komst van Christus en dat het antwoord op onze vraag daar iets mee te maken
heeft. Het bewustzijn dat de kerkverlating iets te maken zou hebben met het verval in de Westerse wereld, is ook daarom belangrijk, om te waarschuwen voor al te hoge verwachtingen van de resultaten van kerken en/of organisaties, in hun pogingen om niet-gelovigen
met het evangelie te bereiken. Het is ‘de dag van de kleinen dingen’ (Zach.4:10). Het getuigenis van het Nieuwe
Testament Niemand zal ontkennen dat we leven in de laatste dagen, dat zou namelijk tegen het duidelijke getuigenis van de
Schrift zijn. Met de komst van de Heer Jezus als kind in Bethlehem zijn de laatste dagen aangebroken. ‘God heeft in het laatst van deze dagen tot ons gesproken in de Zoon’ (Heb.1:1). Paulus spreekt daarover wanneer hij zegt: ‘Al deze dingen
nu zijn hun overkomen als voorbeelden en zijn beschreven tot waarschuwing voor ons, op wie de einden van de eeuwen zijn gekomen’ (1Kor.10:11). Zie ook: 1Petr.1:20, 4:7; 2Petr3:3; 1Joh.2:18; Jud.1:18. Alleen, wat betekent de uitdrukking ‘het einde
van de eeuwen’? Zoals u wellicht weet onderscheidt de Schrift verschillende tijden (bedelingen of fasen) in de heilsgeschiedenis. De tegenwoordige bedeling, het tijdperk van de genade, is de voorlopige vervulling van de voorgaande bedelingen en die voorlopige
vervulling zal worden voltooid in de komende bedeling, die van het Vrederijk. Eén kenmerk waaraan het einde van een tijdperk (bedeling) gekarakteriseerd kan worden is het verlies van wat aan het begin daarvan ontvangen is. Ik bedoel dit: van de schepping
zei God ‘Het is zeer goed’, maar door de mens kwam daar een einde aan en dood en verderf deden hun intrede in de wereld. Ná de zondvloed begon God opnieuw aan een poging en gaf een gereinigde aarde maar ook dat duurde niet lang en deze periode
werd beëindigd door de torenbouw van Babel waarna God de mensen verspreidde. Israël ontving de Wet op de Sinaï maar onmiddellijk werd ertegen ingegaan. Het volk Israël kreeg een koning, maar het ging al snel mis. Na de opstanding werd de
Heilige Geest uitgestort en ontstond de Gemeente maar ook daar deed de zonde al snel haar intrede door het zondig handelen van Ananias en Safira (Hand.7). Met andere woorden: iedere keer wanneer God de mens nieuwe mogelijkheden en verantwoordelijkheid geeft,
faalt deze! Het getuigenis van de Heer Jezus Zoals in elke tijdvak van de Bijbelse geschiedenis, zal ook de onze, het genadetijdperk, worden gekenmerkt door verval. We zien dat in de eindtijdrede van de Heer Jezus (Mat.24; Luk.21:5-36). De voorzeggingen
die in beide eindtijdredes vermeld zijn, zijn niet in het jaar 70 gebeurd zoals de preteristen* abusievelijk beweren, maar zijn nog toekomstig en staan op het punt in vervulling te gaan. Volgens de profetie van de Heer Jezus over de situatie van de wereld in de tijd die vlak voorafgaat aan zijn komst lezen we in de rede op de Olijfberg het volgende: ‘Wanneer u nu zult horen van oorlogen
en onlusten, wordt niet angstig; want deze dingen moeten eerst gebeuren, maar niet terstond is het einde. Toen zei Hij tot hen: Volk zal opstaan tegen volk opstaan en koninkrijk tegen koninkrijk. En grote aardbevingen en in verschillende plaatsen hongersnoden
en pest (besmettelijke ziekten) zullen er zijn, en er zullen vreselijke dingen en grote tekenen van de hemel zijn’ (Luk.21:9-11). En vervolgens, zoals de evangelist Mattheüs het beschrijft: ‘Want zoals de dagen van Noach, zo zal de komst van
de Zoon des mensen zijn. Want zoals zij waren in die dagen voor de zondvloed, etend en drinkend, trouwend en uithuwelijkend, tot op de dag dat Noach in de ark ging, en zij het niet merkten, totdat de zondvloed kwam en hen allen wegnam, zo zal ook de komst
van de Zoon des mensen zijn’ (Mat.24:37-39). En verder: ‘Evenzo, zoals het gebeurde in de dagen van Lot: zij aten, zij dronken, zij kochten, zij verkochten, zij plantten, zij bouwden; op de dag echter dat Lot uit Sodom ging, regende het vuur en
zwavel van de hemel en verdelgde hen allen. Op dezelfde wijze zal het zijn op de dag dat de Zoon des mensen wordt geopenbaard’ (Luk.17:28-30). Het getuigenis van de apostelen Hoe zal volgens de Schrift de wereld erin maatschappelijk en geestelijk
en opzicht er in de eindtijd uit zien? Dit zijn de kenmerken in de laatste dagen volgens 1Timotheüs 4:1 – ‘De Geest nu zegt uitdrukkelijk dat in de latere tijden sommigen van het geloof zullen afvallen, terwijl zij zich zullen bezighouden
met verleidende geesten en leringen van demonen die in huichelarij leugen spreken, en hun eigen geweten hebben dichtgeschroeid’. En vervolgens 2Timotheüs 3:1-5 – ‘Maar weet dit, dat er in de laatste dagen zware tijden zullen zijn:
want de mensen zullen zelfzuchtig zijn, geldzuchtig, grootsprekers, hoogmoedigen, lasteraars, de ouders ongehoorzaam, ondankbaar, onheilig, liefdeloos, onverzoenlijk, kwaadsprekend, onbeheerst, ruw, zonder liefde tot het goede, verraders, roekeloos, opgeblazen,
meer liefhebbers van genot dan liefhebbers van God. Ogenschijnlijk bezitten zij godsvrucht, maar de kracht daarvan verloochenen zij. Wend je ook van dezen af’. Wat moet je daar nog meer van zeggen, we zien het rondom ons heen, en anders wel op de TV!
Slaat het bovenstaande op de eindtijdmens in het algemeen, hoe mogen we de situatie van de kerk vlak voor de komst van de Heer Jezus omschrijven?
Is het een glorieuze kerk en triomferende kerk? Wanneer we ervan uitgaan dat de kerkgeschiedenis is beschreven in de zeven gemeenten vermeld in Openbaring 2 en 3 dat is de laatste gemeente Laodicéa, en die beschrijving van die gemeente komt sterk overeen
met de situatie van de kerk die ik waarneem in Europa! Maar oordeelt uzelf! ‘En schrijf aan de engel van de gemeente in Laodicéa: Dit zegt de Amen, de trouwe en waarachtige getuige, het begin van de schepping van God: Ik weet uw werken, dat u
niet koud bent en niet heet. Was u maar koud of heet! Daarom, omdat u lauw bent en niet heet of koud, zal Ik u uit mijn mond spuwen. Omdat u zegt: Ik ben rijk en verrijkt en heb aan niets gebrek, en u weet niet dat u de ellendige, jammerlijk, arme, blinde
en naakte bent’ (Op.3:14-17). Tenslotte Ik kan het natuurlijk allemaal mis hebben maar ik heb toch gepoogd een antwoord te vinden op de vraag waarom er in onze landen bijna geen mensen meer tot bekering komen en waarom de kerken zijn leeggelopen
en nog steeds leeglopen. Mocht u nog andere redenen kennen die er hebben toe bijgedragen voor het snelle verval van de kerk in Europa dan zie ik dat graag tegemoet. Ik zou het ook graag anders zien en dat veel ongelovigen het evangelie zouden omarmen, maar
helaas het is niet zo en dat al meer dan twee decennia, en we zullen ermee moeten leren leven. Ik zie om mij heen een vergrijzing in veel gemeenten, en geen instroom van nieuwe gelovigen. De gezegde: ‘Een kerk, die niet werft, sterft!’ gaat niet
helemaal op, maar het wel realiteit. Tot zover wijdt ik mij maar aan de opdracht: ‘Wees waakzaam en versterk het overige dat dreigt te sterven’ (Op.3:2). Zie ook de rubriek ‘Eschatologie’ en de Rubriek ‘Het Preterisme’ op mijn website. _____________________________________________________________
|
|
|
|
|
|